Als kind al, kon ik het. Voor mij bekende plekken, in mijn straat, buurt of stad, bekijken door de ogen van een vreemde. Door de ogen van iemand die nog nooit op die plek was en er dus voor de eerste keer naar keek. Niet alles wat we kennen en zien ziet er in werkelijkheid ook zo uit als we het ervaren.
Context, geografische ligging, kennis van de wegen en van de omgeving leiden er toe dat we voor ons bekende plekken in een vaste context staan. Neem nu je eigen straat. Je kent de ontsluitingswegen, de positie ten opzichte van het centrum van je stad of dorp en ten opzichte van de opkomende en weer neerdalende zon. We maken, kortom, een plaatje in ons hoofd van hoe onze straat er uit ziet. Net zoals je tijdens het lezen van een boek een voorstelling maakt van het uiterlijk van de hoofdpersoon en zijn of haar leefomgeving.
Soms probeer ik, dat deed ik al als kind, om even door die context en dat vastgelegde plaatje heen te kijken. Het is verrassend om te zien dat het dan lukt om je eigen straat, of welk herkenbaar stukje van je eigen leven je ook neemt, door de ogen van een vreemde te zien. Het lukt maar voor een seconde of wat, misschien maar voor een halve seconde. Maar het lukt.
Makkelijk is het niet altijd, het voelt een beetje alsof je in je geheugen zoekt naar een naam, maar die ondanks dat je die naam echt wel kent, niet kunt vinden.
Op deze manier kunnen plekken die je altijd al kende je toch nog verrassen. Je eigen stad komt je opeens heel anders tegemoet. Daarom deze zoektocht naar wildernis in Tilburg. Ik heb gemerkt dat als je goed kijkt er zoveel mooie en onontdekte natuur te vinden is binnen de grenzen van de stad. Een parkje of stukje bos waar je heel je leven al langskomt werd opeens een ontdekking. Ik voelde me een soort van ontdekkingsreiziger, op een kwartiertje rijden van mijn huis.
Echte wildernis is het natuurlijk niet. In ons land van aangeharkte paden, asfalt en beton bestaat er geen wildernis meer. Tenminste, niet in de oorspronkelijke betekenis van het woord. Toch, als je die betekenis wat ruimer neemt kan ons land verbazen. Niet alleen buiten de steden, maar ook daarbinnen is nog veel ruige natuur te vinden.
Soms wordt die ruige natuur doorkruist door een fietspad, of stond ik ontdekkingsreiziger te zijn naast iemand die zijn hond aan het uitlaten was. Er is altijd wel ergens een teken van de beschaving aanwezig. Een lantaarnpaal, lichtmast of torenflat is nooit ver weg. Dat hoeft ook niet, die tekenen van menselijke invloed maken het contrast alleen maar mooier.
Wat ik heb proberen te doen, is de natuur van én in Tilburg te zien door de blik van een vreemde. Ik heb me overgegeven aan plekken die ik altijd al kende en me laten overrompelen en overweldigen door de natuur. Ik neem jullie mee naar de wildernis van Tilburg.
Context, geografische ligging, kennis van de wegen en van de omgeving leiden er toe dat we voor ons bekende plekken in een vaste context staan. Neem nu je eigen straat. Je kent de ontsluitingswegen, de positie ten opzichte van het centrum van je stad of dorp en ten opzichte van de opkomende en weer neerdalende zon. We maken, kortom, een plaatje in ons hoofd van hoe onze straat er uit ziet. Net zoals je tijdens het lezen van een boek een voorstelling maakt van het uiterlijk van de hoofdpersoon en zijn of haar leefomgeving.
Soms probeer ik, dat deed ik al als kind, om even door die context en dat vastgelegde plaatje heen te kijken. Het is verrassend om te zien dat het dan lukt om je eigen straat, of welk herkenbaar stukje van je eigen leven je ook neemt, door de ogen van een vreemde te zien. Het lukt maar voor een seconde of wat, misschien maar voor een halve seconde. Maar het lukt.
Makkelijk is het niet altijd, het voelt een beetje alsof je in je geheugen zoekt naar een naam, maar die ondanks dat je die naam echt wel kent, niet kunt vinden.
Op deze manier kunnen plekken die je altijd al kende je toch nog verrassen. Je eigen stad komt je opeens heel anders tegemoet. Daarom deze zoektocht naar wildernis in Tilburg. Ik heb gemerkt dat als je goed kijkt er zoveel mooie en onontdekte natuur te vinden is binnen de grenzen van de stad. Een parkje of stukje bos waar je heel je leven al langskomt werd opeens een ontdekking. Ik voelde me een soort van ontdekkingsreiziger, op een kwartiertje rijden van mijn huis.
Echte wildernis is het natuurlijk niet. In ons land van aangeharkte paden, asfalt en beton bestaat er geen wildernis meer. Tenminste, niet in de oorspronkelijke betekenis van het woord. Toch, als je die betekenis wat ruimer neemt kan ons land verbazen. Niet alleen buiten de steden, maar ook daarbinnen is nog veel ruige natuur te vinden.
Soms wordt die ruige natuur doorkruist door een fietspad, of stond ik ontdekkingsreiziger te zijn naast iemand die zijn hond aan het uitlaten was. Er is altijd wel ergens een teken van de beschaving aanwezig. Een lantaarnpaal, lichtmast of torenflat is nooit ver weg. Dat hoeft ook niet, die tekenen van menselijke invloed maken het contrast alleen maar mooier.
Wat ik heb proberen te doen, is de natuur van én in Tilburg te zien door de blik van een vreemde. Ik heb me overgegeven aan plekken die ik altijd al kende en me laten overrompelen en overweldigen door de natuur. Ik neem jullie mee naar de wildernis van Tilburg.