Ik was bijna in Bern. Het scheelde maar een
haartje of ik was er geweest. Want gaan de
meeste mensen de pont weer af als deze aan de
andere kant van de rivier is gekomen, ik niet. Ik
ging heen en weer, pratend met de pontbestuurder.
Of tenminste, iemand die de pont
van de ene naar de andere kant brengt. Schipper
zou ook nog kunnen.Het is het werk van Sjaak,
al negen jaar. Heerlijk rustig is het. Overigens is
hij, naast zijn baan op de pont, ook nog melkveehouder.
Tijdens ons gesprek wijst hij naar een huisje op de dijk.
In dat huisje woont de oude pontschipper met
zijn vrouw. Hij is al enkele jaren met vervroegd
pensioen, maar kijkt nog elke dag uit over zijn
voormalig werkterrein. Sjaak is op goede voet
met Harry. Want zo heet de oude pontman. Een
mooi verhaal. Uiteindelijk weet ik me van de pont
af te werken en stap ik richting het huisje.
Na een kleine klim via een stenen trap wil ik aanbellen,
maar dat gaat niet. Simpelweg omdat er
geen bel te vinden is. Mezelf afvragend hoe ik nu
binnen zou moeten komen zie ik in mijn ooghoek
een vrouw voor het raam. Een vrouw die we voor
het gemak maar even de vrouw van Harry noemen.
Ze wenkt. Ik mag omlopen.
Via de achterdeur kom ik het huisje binnen en
maak ik kennis met Harry. Koffie wordt ingeschonken.
Harry is een grote man, zowel in
omvang als lengte. Hij heeft een stem als een
bromtol, type Ivo Opstelten. Het leven is hem aan
te zien. Vol enthousiasme en geestdrift praat hij
over zijn voormalig werk en de binnenvaart.
Harry is de derde in drie generaties schippers,
wijlen zijn opa voer al over de rivieren. Hij is
geboren op een schip. Het zit hem in het bloed,
al kan hij niet echt een vinger leggen op wat het
schippersleven nu zo mooi maakt. Het is net als
met boeren zegt hij. Ik moet hen ook maar eens
vragen waarom ze hun werk zo prachtig vinden.
Goed uitleggen kunnen ze het niet, denkt Harry.
Dat is bij hem dus hetzelfde.
Maar hij zou er een eind aan maken als hij niets
meer met scheepvaart zou kunnen doen. Het
tekent de man. Hoewel hij nu met pensioen is, zit
hij niet stil. Harry is een buitenmens en zit diep in
allerlei scheepvaart-gerelateerde verenigingen.
De vaktermen vliegen door de knusse huiskamer.
De boeken ook.
Op de tafel liggen foto’s van een dichtgevroren
haven van Loreley in Duitsland. 1963. Tientallen
schepen lagen daar van half januari tot begin
april vastgevroren. Harry was erbij toen hij net
twee maanden in de vaart zat. Zijn geheugen
is feilloos. Laat hem een foto zien van een
willekeurige haven of brug en hij weet de namen
precies te noemen.
Het leven aan boord was en is hem dierbaar. Dat
het een beetje steekt dat hij zijn voormalige pont
heel de dag op en neer ziet gaan, mag ik best
weten. Maar de tijd was gekomen na veertig jaar.
Nu heeft hij tijd voor alle andere dingen.
Sneeuw komt ondertussen voorbij en ik pak mijn
spullen. De vrouw van Harry staat achter het
kleine fornuis. Geurende dampen gaan met me
mee als ik door de achterdeur naar buiten stap.
Harry zit voor het raam terwijl ik Sjaak op en neer
zie gaan op de rivier. Het is bijna zes uur. Weg
van de Maas, over dezelfde weg weer terug.
Richting Herpt.
Iedereen denkt natuurlijk dat we in Bern zijn
geweest, mijn auto en ik. Maar nee, we waren bij
Harry.
haartje of ik was er geweest. Want gaan de
meeste mensen de pont weer af als deze aan de
andere kant van de rivier is gekomen, ik niet. Ik
ging heen en weer, pratend met de pontbestuurder.
Of tenminste, iemand die de pont
van de ene naar de andere kant brengt. Schipper
zou ook nog kunnen.Het is het werk van Sjaak,
al negen jaar. Heerlijk rustig is het. Overigens is
hij, naast zijn baan op de pont, ook nog melkveehouder.
Tijdens ons gesprek wijst hij naar een huisje op de dijk.
In dat huisje woont de oude pontschipper met
zijn vrouw. Hij is al enkele jaren met vervroegd
pensioen, maar kijkt nog elke dag uit over zijn
voormalig werkterrein. Sjaak is op goede voet
met Harry. Want zo heet de oude pontman. Een
mooi verhaal. Uiteindelijk weet ik me van de pont
af te werken en stap ik richting het huisje.
Na een kleine klim via een stenen trap wil ik aanbellen,
maar dat gaat niet. Simpelweg omdat er
geen bel te vinden is. Mezelf afvragend hoe ik nu
binnen zou moeten komen zie ik in mijn ooghoek
een vrouw voor het raam. Een vrouw die we voor
het gemak maar even de vrouw van Harry noemen.
Ze wenkt. Ik mag omlopen.
Via de achterdeur kom ik het huisje binnen en
maak ik kennis met Harry. Koffie wordt ingeschonken.
Harry is een grote man, zowel in
omvang als lengte. Hij heeft een stem als een
bromtol, type Ivo Opstelten. Het leven is hem aan
te zien. Vol enthousiasme en geestdrift praat hij
over zijn voormalig werk en de binnenvaart.
Harry is de derde in drie generaties schippers,
wijlen zijn opa voer al over de rivieren. Hij is
geboren op een schip. Het zit hem in het bloed,
al kan hij niet echt een vinger leggen op wat het
schippersleven nu zo mooi maakt. Het is net als
met boeren zegt hij. Ik moet hen ook maar eens
vragen waarom ze hun werk zo prachtig vinden.
Goed uitleggen kunnen ze het niet, denkt Harry.
Dat is bij hem dus hetzelfde.
Maar hij zou er een eind aan maken als hij niets
meer met scheepvaart zou kunnen doen. Het
tekent de man. Hoewel hij nu met pensioen is, zit
hij niet stil. Harry is een buitenmens en zit diep in
allerlei scheepvaart-gerelateerde verenigingen.
De vaktermen vliegen door de knusse huiskamer.
De boeken ook.
Op de tafel liggen foto’s van een dichtgevroren
haven van Loreley in Duitsland. 1963. Tientallen
schepen lagen daar van half januari tot begin
april vastgevroren. Harry was erbij toen hij net
twee maanden in de vaart zat. Zijn geheugen
is feilloos. Laat hem een foto zien van een
willekeurige haven of brug en hij weet de namen
precies te noemen.
Het leven aan boord was en is hem dierbaar. Dat
het een beetje steekt dat hij zijn voormalige pont
heel de dag op en neer ziet gaan, mag ik best
weten. Maar de tijd was gekomen na veertig jaar.
Nu heeft hij tijd voor alle andere dingen.
Sneeuw komt ondertussen voorbij en ik pak mijn
spullen. De vrouw van Harry staat achter het
kleine fornuis. Geurende dampen gaan met me
mee als ik door de achterdeur naar buiten stap.
Harry zit voor het raam terwijl ik Sjaak op en neer
zie gaan op de rivier. Het is bijna zes uur. Weg
van de Maas, over dezelfde weg weer terug.
Richting Herpt.
Iedereen denkt natuurlijk dat we in Bern zijn
geweest, mijn auto en ik. Maar nee, we waren bij
Harry.